کنج اطاق ننشسته ام
سرفه نمیکنم
سیگار نمی‌‌کشم
گریه نمیکنم
به زمین و زمان لعنت نمیفرستم
یادت نمیکنم
عکست را پاره نمیکنم
با شکمِ خالی‌ استکان پشتِ استکان عرق نمی‌خورم
درد نمیکشم
بی‌چاره نمی‌‌شوم
از دیدن جای خالی‌ تو دیوانه نمیشوم
مثلِ یک کلاغِ مست نشسته ‌ام
قارقار می‌‌کنم
هیچکس بهتر از خودم نمی‌تواند خبر‌های بد را به گوشِ خودم برساند
دیگر سیگار را برای آرامش نمی کشم ،
سیگار می کشم تا فقط به دود آن خیره شوم ؛
که آرام آرام محو می شود ...
ای کاش توام این گونه آرام از زندگی ام محو میشدی.